İLETİŞİM; Dost FM Arşiv Kuran Tefsiri. 3 plays. Length: Unknown Play From album: Link. 0 0. Kuran Tefsiri 26 Kas, 2018 Ma’un Suresi, 4-5. Fe veylun lil musallîn(musallîne).“Vay o namaz kılanların haline ki: Ellezîne hum an salâtihim sâhûn(sâhûne). Onlar kıldıkları namazdan gafildirler.” Veyl o namaz kılanlara. Yazı Mucem-ul Müfehres ve Kur'an Fihristi sorumlusu : Kullanıcı:İsmail Çevik. Muhammed Esed Tefsiri Nejdet Topcu Kuyuluk İmam Hatibi nejdetoptcu@hotmail.com 0536 689 70 04-- Esat Ercil Gümrükçü Esat@ondergumrukleme.com 0535 516 96 55. Din kültürü Öğretmenleri. Hak Dini Kuran Dili Kuran Tefsiri Elmalılı Hamdi Yazır 24 Nur Suresi_abbyy.gz download. 128.0B 5 Maide Suresi_jp2.zip download. 10.8M Senve Rabbin gidin, savaşın! Biz burada oturacağız!” demişlerdi. 24. (İsrailoğulları) “Ey Musa! Onlar orada bulundukları sürece biz oraya asla girmeyeceğiz. Sen ve Rabbin gidin, savaşın! Biz burada oturacağız!” demişlerdi. Metin Ayarları. Metin Büyüklüğü. 24- Kavmi Musa'ya: "Ey Musa! Onlar orada olduğu sürece biz oraya asla girmeyiz. Sen ve Rabb'in gidin savaşın. Biz burada oturacağız" dediler. 25- Musa: "Ey Rabbim! Ben, kendimle kardeşimden başkasına söz geçiremiyorum, artık bizimle bu fâsık kavmin arasını ayır" dedi. FKwecNX. 5-MÂİDE 47. Ayet وَلْيَحْكُمْ أَهْلُ الإِنجِيلِ بِمَا أَنزَلَ اللّهُ فِيهِ وَمَن لَّمْ يَحْكُم بِمَا أَنزَلَ اللّهُ فَأُوْلَئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ Velyahkum ehlul incîli bimâ enzelallâhu fîhi ve men lem yahkum bimâ enzelallâhu fe ulâike humul fâsıkûnfâsıkûne. Bayraktar Bayraklı İncil inanırları, Allah'ın onda indirdiği ile hükmetsinler. Allah'ın indirdiği ile hükmetmeyenler fâsıkların ta kendileridir. Edip Yüksel İncil halkı ALLAH’ın onda indirdiğiyle hüküm versin. Kim ALLAH’ın indirdiği ile hüküm vermezse işte onlar yoldan çıkanlardır. Erhan Aktaş İncil ehli, Allah’ın onda indirdiği ile hükmetsinler. Ve kim Allah’ın indirdiği ile hükmetmezse işte onlar 1- Günaha sapan. Vahyin belirlediği sınırların dışına çıkan; iyi, doğru, güzel ve temiz şeylerden uzak kalan. Muhammed Esed O halde İncile uyanlar, Allahın onunla vahyettikleri doğrultusunda hüküm versinler Kim Allahın indirdiği ile hükmetmezse işte onlardır gerçek fasıklar! Mustafa İslamoğlu İncil'e inananlar da, Allah'ın onda indirdikleriyle hükmetsinler. Zira her kim Allah'ın indirdiğiyle hükmetmezse işte onlar fasıkların ta kendileridir. Süleyman Ateş İncil sâhipleri, Allâh'ın onda indirdiği ile hükmetsinler. Kim Allâh'ın indirdiğiyle hükmetmezse işte onlar, yoldan çıkmışlardır. Süleymaniye Vakfı İncil’i bilenler, Allah'ın o kitapta indirdiği ile hüküm versinler. Kim Allah’ın indirdiğine göre hükmetmezse onlar yolda çıkmış fasık[*] kimselerdir. [*] Fasık Allah’ın indirdiğine güvenmeyip onunla hükmetmeyerek, yoldan çıkanlar Yaşar Nuri Öztürk İncil bağlıları Allah'ın onda indirdiğiyle hükmetsinler. Allah'ın indirdiğiyle hükmetmeyenler sapıkların ta kendileridir. Ayetin Tefsiri MEAL Maide 47 47. İncil'e inananlar da, Allah'ın onda indirdikleriyle hükmetsinler. Zira her kim Allah'ın indirdiğiyle hükmetmezse işte onlar fasıkların ta kendileridir. 47. “İncil sahipleri Allah'ın onda indirdikleri ile hükmetsinler. Allah'ın indirdikleri ile hükmetmeyenler, işte onlar fâsık olanlardır.” TEFSİR 77. Bu bölümde ayet 44-47 Allah, kendi indirdiğiyle hükmetmeyenlerin 1- Kâfir, 2- Zalim, 3- Fasık olduklarını belirtmektedir. Aynı şekilde, Allah'ın indirdiğini bırakıp, kendisinin veya başkalarının ortaya koyduğuyla hükmeden kişi bu üç suçu da işlemiş olur. Önce, Allah'ın indirdiğini reddetmekle küfr suçu işlemiştir. İkinci olarak, bütünüyle adil olan Allah'ın indirdiğini çiğnemekle zulüm suçunu işlemiştir. Üçüncüsü olarak ise, Allah'ın kulu olduğu halde, üzerine Hakim olanın indirdiğini bırakıp, kendisinin veya bir başkasınınkini benimsemekle fasık olmuştur. Böylece uygulamada Rabbine bağlı ve tâbi olmaktan çıkmış ve otoritesini inkâr etmiş olmaktadır ki, bu da fısktır. Bu küfür, zulüm ve fısk, İlâhi hükmü çiğnemenin parçalarıdır. Bu yüzden böylesi bir çiğnemenin olduğu yerde bu üç suçtan kaçınmak mümkün değlidir. Değişen niteliğine ve reddedişin boyutuna göre suçun cinsidir. Eğer bir kişi İlâhi hükmün yanlış, kendisinin veya başkasının hükmünü doğru kabul ederek, ilahi hükme aykırı hükümde bulunursa, kelimelerin tam anlamıyla bu kişi hem kâfir, hem zalim ve hem de fasıktır. Bununla birlikte, eğer bir kişi İlâhi hükmün doğruluğunu kabul eder ve buna aykırı bir hüküm verirse, böyle biri İslâm toplumunun dışına çıkmış olmazsa da imanını küfr, zulüm ve fıskla karıştırmış olur. Aynı şekilde, eğer bir kişi hayatın her alanında Allah'ın hükmünü reddederse her bakımdan kâfir, zalim ve fasık sayılacaktır. İlâhi hükmü bazı noktalarda kabul eder, bazılarında reddederse, bunu kabul ve reddi oranında iman ve İslâm'ı küfr, zulüm ve fıskla karıştırmış olur. MEVDUDİ Öyleyse İncil sahipleri, İncil’e îman edenler, kendilerini İncil’e izafe edenler haydi Allah’ın onda indirdikleriyle hükmetsinler. Hayatlarını o kitapla düzenlesinler. İşte biz Îsâ’ya ve onun arkasından gelenlere bu kitapla hükmetmelerini emrettik. Haydi onlar da onunla hükmetsinler. Allah’ın indirdiği hükümleriyle hükmetmeyenler fâsıkların, itaatten çıkanların ta kendileridir. Evet bundan önceki âyetlerde Rabbimiz kendi indirdikleriyle hükmetmeyi emrettikten sonra bu üç emrinin akabinde kim Allah’ın indirdikleriyle hükmetmezse kâfirlerin, zâlimlerin ve fâsıkların ta kendileridir buyurdu. Birisinde kâfir, diğerinde zâlim, bir diğerinde de fâsık dedi. Kimileri bu âyetlerin muhataplarının ehl-i kitap olduğunu söyleyerek Müslümanları bir kenara almaya çalışmışlar. Bu âyetler bize hitap etmez, bizi ilgilendirmez diyerek kendilerini bu âyetlerin muhataplığından çıkarmaya çalışmışlar. Bu emirle, yâni Allah’ın indirdikleriyle hükmetme emriyle biz yükümlü değiliz, bu emir sadece yahudilere verilmiştir. Binaenaleyh bizler Allah’ın indirdikleriyle hükmetmek zorunda değiliz diyorlar. Bu çok yanlış bir değerlendirmedir. Yâni gerçekten bir Müslümanın bunu nasıl diyebildiğini anlamakta güçlük çekiyorum. Nasıl olabilir böyle bir şey? Yâni Rabbimiz tarafından onlara emredilen bir şey nasıl bizim için emredilmemiş olabilir? Rabbimiz tarafından onlar için iyi görülen bir şey bizim için nasıl kötü görülebilir? Üstelik bu âyet bizim kitabımızdadır. Yâni bizim kitabımızda olan bir emir, bir âyet bizi ilgilendirmeyecek ve sadece onları ilgilendirecek öyle mi? Yâni Allah onlara kitabıyla hükmetmelerini emredecek ama bize emretmeyecek öyle mi? Kur’andaki tüm müspet hitaplar bize, tüm kötü hitaplar onlara öyle mi? Evet âyetlerin siyak ve sibakı ilk bakışta yahudi’lerle ilgilidir, ama biliyoruz ki Allah’ın âyetleri evrenseldir. Sebeplerin hususîliği hükümlerin umumîliğine engel değildir. Hayır hayır, Kur’an’daki âyetlerin tümü bize hitaptır. Bu âyet-lerin muhatabı bizleriz. Burada Rabbimiz kim ki Allah’ın indirdiği âyetlerle hükmetmezse onlar kâfirdirler, zâlimdirler ve fâsıktırlar buyuruyor. Ve üstelik buradaki “men” ifadesi özel bir grubu, meselâ sadece yönetici kadroyu, egemen zümreyi değil herkesi kapsar. Her kim ki buyuruyor Rabbimiz. Bizler de her an hüküm veriyoruz. Evde, mektepte, dükkanda, çarşıda, pazarda her an hükümler veriyoruz. İşte Allah’ın indirdikleriyle hükmetmeyenler ya kâfir, ya zâlim ya da fâsık oluyorlar. Bunu her fert için, her toplum için, her ümmet için şöyle anlamaya çalışıyoruz Ne yaptığına, neyle hükmettiğine inanarak, bilerek hükmü İlâhinin dışında bir hükümle hükmeden ve hükmü İlâhiyi reddeden kişi kâfirdir. Evet Allah’ın indirdiğini reddeden, inkâr eden kişi kâfir olur. Hükm-i İlâhîyi kabul etmekle beraber, reddetmemekle beraber başka bir hükümle hükmeden kişi de zâlim olur. Evet Allah’ın indirdiği hükmü inkâr etmeyen, kabul eden ama onu uygulamayarak başka bir hüküm uygulayan kişi zâlimdir. Çünkü âdil olanı değil zulüm olanı tercih etmiştir o kişi. Allah’ın indirdiğine inanan, ama başkasını uygulamamakla beraber onu, yâni Allah’ın indirdiğini uygulamayan kimse de fâsık olur Allahu âlem. Yani tevrat'takilerle, ey Tevrat'a iman edenler siz hükmedin. Siz tevrat'a inandığınızı söylüyorsanız inancınızda ciddi olun ve Tevrat'ı hayata dönüştürün diyor. Ve İncil'e iman edenlere dönüyor Kur'an. Siz de eğer İncil'e iman ediyorsanız siz de inancınızda ciddi olun ve iman ettiğiniz İncil'i hayatta uygulayın, diyor. Zımnen Herkes inandığı değerlere uygun yaşasın ve o değerlerle yargılansın. Zira hayata müdahale olmayan iman ölü bir imandır. Bu pasajın muhataplarının Yahudiler olduğunu söyleyen birine, "Kur'an'ın tercümanı" lakaplı sahabi İbn. Abbas şöyle çıkışır "Siz ne de iyisiniz ya!" Ne yani; iyi güzel olan her şey size, kötü çirkin olan her şey Yahudilere mi? Ayetinin sonunu 44, 45, 47. ayetleri arasındaki hüküm irtibatına binaen bunları beraber tefsir etmemiz gerekiyor. 44. ayet inkarcıların, kafirlerin ta kendileridirler, diye bitmişti. 45. ayet Allah'ın indirdiği ile hükmetmeyenler zalimlerin ta kendileridirler, diye bitmişti. 47. ayet ise her kim Allah'ın indirdiği ile hükmetmezse işte onlar fasıkların ta kendileridir. "Sizden kim inkar ederse kâfir, inandığı halde hükmetmezse fasık, Allah'ın hükmü dururken başkasıyla hükmederse zalim olur." İbn. Abbas'ın bu hükmünü daha da açacak olursak Allah'a ait olduğu kesin olan ve yoruma açık olmayan muhkem bir hükmü uygulamayan kişi, eğer meşru bir mazereti yoksa fasıktır, günahkardır. Allah'ın muhkem bir hükmü dururken o hükmün yerine karşıt bir hükmü geçiren kimse hakikati yerinden ettiği için zalimdir. Allah'ın hükmünü inkar eden, onun kaynağına ve doğruluğuna inanmayan kimse ise inkarından dolayı kafir olur. İbn. Abbas'ın bu hükmü aynı zamanda bu ayetlerin en güzel tefsiri mahiyetindedir. Kural gereği, bir ayetin özel sebeplerle inmiş olması, o ayetin hükmünün genelliğine mani değildir. Pasajın sonundaki 48-50. ayetler dikkate alındığında bu ayetlerin Müslümanlara hitap ettiği daha iyi anlaşılır. Verilen mesaj açıktır Ey ümmeti Muhammed! Musa ve İsa ümmetleri gibi yahudileşmeyin ve hristiyanlaşmayın! Bu pasaj, insanın hüküm verme yeteneğini yok sayacak biçimde anlaşılamaz. İnsanı, muhakeme, akıl, irade ve bilinç gibi hükmedecek araçlarla donatarak ona hükmetme yeteneği vermesi, Allah'ın en büyük hükmüdür. İnsandan istenen kendisine emanet edilen bu araçları kullanmaması değil, hüküm verirken adil hüküm vermesidir. Zaten bunu Kur'an açıkça söyler "Allah insanlar arasında hüküm verecek olursanız, adaletle hüküm vermenizi emrediyor" 458 İnsanın hüküm verme yeteneğini toptan inkarın tarihi örneği Hariciler, bu gerekçeyle insanların dinden döndüğüne hükmederek kendi kendileri ile çelişkiye düşmüşlerdi. Verilebilecek en kötü hükmü vererek, Allah'ın bahşettiği hükmetme yeteneğini en kötü bir biçimde istismar etmişler ve bütün bunları yaparken de garip bir biçimde "hüküm yalnızca Allah'a aittir" 657 ayetine dayanmışlardı. Hüküm hakeme kökünden türetilmiş bir kelime. Kök olarak yular mânâsına gelir. Engel, bağ, kanun, nizam, yargı, karar. Ama öncelikle etimolojik manası bir şeyi bağlayan, bir şeyi zapteden, bir şeye sahip çıkan. Hayvan yuları da bunun içindir zaten. Yani sahibi var demektir. Bir şeye sahip olan şey manasına, oradan ıstılaha aktarılmış, özellikle bedeviyetten medeniyete kavramlar aktarıldığında bu gibi kavramları Kur’an medeni bir dünyaya uyarlamış, yani Medine’ye, yani şehre ve kavram; kanun, nizam, sistem, yasa anlamına gelmiş. Şûrâ/21. ayette; Allah’ın indirdiği ile hükmetmek derken, insan Allah’ın indirdikleri dışında, insanın da hüküm vereceği bir alan yok mudur. Yani eğer Allah bir şey indirmemişse o konuda, insan hiç hükmedemez mi. Ya da insanın hüküm verme yetkisi yok mudur sorusu akla gelir. Tabii bu ayetler böyle bir şey söylemiyor. Bu ayetlerden böyle bir şey anlamak tamamen bir Harici yaklaşımı olur. Hariciler, Kur’an da ki hüküm ayetlerini ters yorumlamışlar. Yusuf suresinde ki; “..inil-hûkmû illê Lillêh..” Yusuf/40 Hüküm yalnızca Allah’a aittir. Ayetini ve ona benzer o formdaki başka ayetleri delil göstererek Allah’tan başka hiç kimsenin hüküm verme yetkisinin olmadığını, dolayısıyla hakem seçiminin küfür olduğunu, Hakem seçen Hz. Ali ve Muaviye’nin de kafir olduğunu, ve onları kabul edenlerin de dinden çıktığını, onlara ses çıkarmayanların da dinden çıktığını, böyle silsile halinde bir tekfir iddiası gütmüşler, bu iddianın peşine takılıp İslam siyaset tarihinde kara bir leke olan korkunç bir terör estirmişlerdi. Şimdi işte ifrat ve tefrit tavırlar arasında öncelikle şu soruyu sorarak girmemiz gerekiyor konuya, insanın herhangi bir konuda hüküm verme, hükmetme yetkisini Allah tanımamış mıdır. Öyle bir şey yok. Kaldı ki hemen bir önceki sayfaya dönüyoruz, 42. ayet; Maide “..ve-in hâkemte fâhkûm beynehûm Bil-kîst..” Burada şu soru sorulabilir. İnsanın herhangi bir konuda hüküm verme hükmetme yetkisini Allah tanımamış mıdır? Tabii ki öyle bir şey yok. Hemen bir önceki sayfaya dönersek orada 44. ayette eğer hükmedersen onların aralarında adaletle hükmet, bu çok açık. İnsanın elbette ki hükmetme yetkisi var. Zaten akşama kadar her birimiz onlarca hatta yüzlerce kez hüküm veriyoruz. Kendimiz hakkında, başkaları hakkında, eşya hakkında, olaylar hakkında, zaman ve zemin hakkında bir yığın hüküm veriyoruz. İnsan hüküm vermediği zaman muhakeme yeteneğini yitirmiş olur. Bu da aklın bir fonksiyonudur zaten. Akılsız bir varlık hükmedemez. Peki bu ayetlerin alanını nasıl tespit edeceğiz sorusuna cevap için Şûra Suresi'nin 21. ayetine bakmamız gerekiyor. Diyor ki, "yoksa onların Allah'ın izin vermediği alanda yasa koyan ortakları mı var? İzin vermediği alanda. Buradan şunu anlıyoruz. Allah'ın izin verdiği alan, yani insana manevra yapabileceği bir alan bırakmıştır. Allah'ın izin vermediği alanları bu ayetleri işledikçe aydınlatmış olacağız. Buradan Mefum-muhalif yolu ile Allah’ın izin verdiği daha doğrusu insanın manevra alanına bıraktığı bir geniş alan var. Allah’ın izin vermediği alan nedir sorusunu süreç içerisinde konuyu işlerken zaten aydınlatmış olacağız. Şimdi burada özellikle insanın hükmedeceğine dair biraz önce okuduğum 42. ayete, bir de tam farklı bir açıdan yaklaşan hemen bu ayetten sonraki ayet var. O da ne diyor? “fâhkûm beynehûm Bi-mê enzelAllâh..” onların aralarında Allah’ın indirdiği ile hükmet. Peki biraz önce; “..ve-in hâkemte fâhkûm beynehûm Bil-kîst..” ile “..fâhkûm beynehûm Bimê enzelAllâh..” ayeti arasında bir çelişki var mı? Hayır, yok. Allah’ın belirlediği yasalara ilişkinse hüküm verdiğin konu, mutlaka Allah’ın koyduğu yasaları dikkate al. O yasaları atlayamazsın. Onları görmemek, onları dikkate almamak, Allah’ı dikkate almamaktır. Ama Allah’ın insan iradesine, insan aklına, insan muhakemesine açtığı ve manevra alanını insana tanıdığı bir hüküm alanı var ki o alanda da bir tek esasın olsun. Tüm hükümleri verirken bir amacın, bir ilken olsun. O da ne? “Bil kıst” tam bir adaletle hükmet. Demek ki hükmetmeyi meşru kılan temel ilke adalettir. Adil hüküm vermektir. Tabii hükmetme içine yönetmekte girer. Adil yönetmektir. Onun için hükmü, yönetimi meşru kılan şey adalettir. Zulüm yönetimi hükmü, her türlü yasayı gayrimeşrulaştırır. Onun için zulmeden, bu zulmü ne adına işliyor olursa olsun onun hükmü gayrimeşrudur. O sebeple ünlü Harran’lı Alim şeyhülislam İbn. Teymiyye öyle der; “Devletler küfürle değil, zulümle yıkılır.” Bunun anlamı da biraz önce söylediğim şeydir zaten. Yani gayrimeşrulaştıran, hükmü gayrimeşru hale getiren şey zulümdür. Burada tarihte hüküm bahsinde iki kutup görüyoruz. 1 – Birinci kutup biraz önce söylediğim hariciler. Onlar Kur’an’da ki hüküm ayetlerini yanlış yorumlamışlar ve cinayetlerine alet etmişler. Ayetleri bağlamından koparmışlar. Yusuf suresinde Yakup peygamberin dudaklarından dökülen bir cümleyi aktaran Kur’an’ın bu aktarımını almışlar, ve bunu bir çok cinayete gerekçe kılmışlar. Hz. Ali onların ayete dayalı olarak işledikleri, tabii ki görüntüde işledikleri bu cinayetleri için şöyle der; - Kavl’ûl hakk..! Bu söz Haktır. Hakkın bir sözüdür. Ya da; - El Kavl’ûl Hakk hak bir söz. Ama, yuradu biha batılun. Batıla alet edilmiştir. Yani hak bir söz, batıl için kullanılmıştır. Hak bir sözden yola çıkılarak batıl işlenmiştir. İşte haricilerin mantığı bu idi. Madem siz hakem seçtiniz Muaviye ile aranızda, o halde siz hükmettiniz. Madem hükmettiniz, o zaman Allah’a isyan ettiniz. Madem isyan ettiniz o zaman küfrettiniz. Madem küfrettiniz o zaman dinden çıktınız. Madem dinden çıktınız o zaman ölümü hak ettiniz ve infaz. Arkasından infaz geldi. İşte bu mantık sonucunda Hz. Ali şehit edildi öldürüldü ve onu şehit eden katil, işte bu mantığa mensup bir harici idi. İbn. Mülcem ve o Allah rızası adına büyük imam seyyidina Ali aleyhi katletti. Bu bir ifrat, uç. Bir başka uç daha var tarihte ve bugün o uçta tahsisçiler. Yani bu ayetleri sadece Yahudilere ilişkinmiş gibi algılayan ve anlayanlar. Ayetlerin içinde yer aldığı bağlam, Yahudilerle ilgili siyak ve sibak, ayetlerin üstü ve altı Yahudilerle ilgili. Doğru. Ancak Kur’an’ın indirdiği hükümlerin evrensel olduğu da en az o kadar doğru. Kur’an’ın getirdiği kimi yasaların zamana, zemine mahkum edilmesinin, Kur’an’ı inkar etmek kadar büyük bir tehlike olduğu da doğru. Onun için ulema, özellikle tefsir usulü alimleri şu ilkeyi hep akılda tutmuşlar tefsir yaparken. “Sebeplerin hususiliği, hükümlerin umumiliğine genelliğine engel değildir.” Bu manada tahsisçiler demişler ki maide suresinin 44, 45 ve 47. ayetleri Yahudiler içindir. Dolayısıyla bizi ilgilendirmiyor. Bunun anlamı şudur. Yani biz Allah’ın indirdiği ile hükmetmesek bir şey lazım gelmez. Çünkü onları ilgilendiriyor. Böyle deme cesaretini bir mümin gösterebilir mi? Niçin onlar için kötü olan bizim için iyi oluyormuş? Zaten bu ayetlerin tefsirini ele veren ve bu ayetlere harika bir denge ile yaklaşan ne hariciler gibi, ne Mürciler gibi böyle iki kutba sündürmeden dengeli, orta bir görüşle yaklaşan, Tercümanü’l Kur’an lakaplı Kur’an’ın tercümanı lakaplı İbn Abbas RA. şöyle der. Zemahşeri Keşşaf’ta naklediyor bunu; - Siz de ne iyisiniz ya..! Ne de hoş adamsınız siz öyle..! Ne iyi şey varsa size, ne kadar kötü şey varsa ehli kitaba öyle mi? Yani Kur’an’da tüm iyi şeyler size hitap edecek, kötü bir şey, olumsuz bir hitap geldi mi, yok canım diyeceksiniz. Bu bizi ilgilendirmiyor, üstümüze alınmaya gerek yok. Bunu ehli kitaba verelim. Diyeceksiniz. Siz ne de iyisiniz ya..! Diyor ve arkasından doğru anlayışın ne olması gerektiğini harika bir biçimde şöyle açıklıyor. Sizden kim Allah’ın hükmünü inkar ederse işte o Allah ile alakasını keser. Yani dinden çıkar. Sizden kim Allah’ın hükmünü inkar etmez fakat onu da yapmaz ise işte o fasık olur. Yoldan çıkar, zalim olur. Gerçekten de harika ve dengeli bir açıklama. Bu açıklamayı da esas alarak şöyle bir sonuca ulaşıyoruz. Fasık, zalim ve kafir nitelemeleri var bu üç ayette. Allah’ın indirdiğini inkar etmez bir insan, ama onu uygulamazsa o insan yoldan çıkmış olur, fasık olur. Allah’ın indirdiğini inkar etmez, onu uygulamaz, ondan başka bir şeyi uygularsa o zalim olur. Çünkü zulmetmiştir. Allah’ın indirdiği yasalar, insan için adil olandır. Zulüm bir şeyi yerinden etmektir. Allah’ın yasasını yerinden etmiş ve başka bir şey koymuştur onun yerine. Allah’ın indirdiğini kim inkar ederse o da kafir olur. İşte bu anlayış çerçevesinde bu üç ayeti yorumlamak lazım. Bu yorum doğru bir yorumdur. Bu çerçevede ne toptancı bir ret, ne toptancı bir kabul var. Tamamen dengeli adil ve mutedil bir yaklaşım budur. Devam ediyoruz. Bu paylaşımımızda siz kıymetli okurlarımız için Kuran Meali ve Tefsiri ile alakalı bilgiler sunmaya çalıştık. Kuran Meali ve Tefsiri başlıklı konumuzu dikkatli okumanızı öneririz. Yazımızın detayın Kuran Meali ve Tefsiri ile alakalı geniş bir şekilde bilgilere sahip olacaksınız. Mâide Suresi 24. ayeti ne anlatıyor? Mâide Suresi 24. ayetinin meali, Arapçası, anlamı ve tefsiri… Mâide Suresi 24. Ayetinin Arapçası قَالُوا يَا مُوسٰٓى اِنَّا لَنْ نَدْخُلَهَٓا اَبَدًا مَا دَامُوا ف۪يهَا فَاذْهَبْ اَنْتَ وَرَبُّكَ فَقَاتِلَٓا اِنَّا هٰهُنَا قَاعِدُونَ Mâide Suresi 24. Ayetinin Meali Anlamı “Ey Mûsâ! Onlar orada bulundukları sürece biz oraya asla girmeyeceğiz. Haydi, sen ve Rabbin birlikte gidip savaşın; biz işte burada oturuyoruz” dediler. Mâide Suresi 24. Ayetinin Tefsiri İsrâiloğuları, bu inanmış iki adamın teşvik ve gayretlendirmelerine aldırış etmeksizin ilk kelimelerinde ısrar etmişler, zorbalar kendi topraklarında bulundukları müddetçe asla Arz-ı Mukaddes’e girmeyeceklerini söylemişlerdir. Üstelik daha da ileri giderek küstahça Hz. Mûsâ’ya “Haydi, sen ve Rabbin birlikte gidip savaşın; biz işte burada oturuyoruz” Mâide 5/24 demişlerdir. Bu kelimeleriyle, Allah’ı ve peygamberini hakir görmek, alaya almak ve onlara aldırış etmediklerini göstermek istemişlerdir. Kavminin mukaddes arza girmemek üzere direnmesi karşısında yapılacak hiçbir şeyin kalmadığını gören Hz. Mûsâ, ilâhî rahmet ve yardımı celbedici kalbî bir rikkatle, üzüntü ve hüzün içinde Allah Teâlâ’ya yalvarmış; “Rabbim! Benim kendimden ve kardeşimden başka hiç kimseye sözüm geçmiyor. Artık bizimle şu yoldan çıkmış âsî kavmin içinde sen hükmünü ver!” Mâide 5/25niyazında bulunmuştur. Kavminin isyanından dolayı dünya çapında başlarına bir musibetin gelmesinden korkan Hz. Mûsâ, böyle bir yakarışta bulunarak herkese lâyık olduğu cezanın verilmesini, isyankâr kavminin ateşine kendisini de yakmamasını Allah’tan istemiştir. Cenâb-ı Hak da, şahsiyetleri erozyona uğramış bu neslin böyle fütuhat gibi şerefli bir vazifeye lâyık olmadıklarını bil­direrek onların bu mukaddes yere girmekten kırk sene mahrum bırakıldıklarını, bu süre zarfında çölde dar bir alanda şaşkın şaşkın dolaşacaklarını haber vermiştir. En son da Hz. Mûsâ’ya, yoldan çıkmış fâsık bir toplum için fazla üzülmeye gerek olmadığını öğütlemiştir. Aslını söylemek gerekirse, Allah’a ve peygambere isyan hastalığı ilk defa İsrâiloğullarında yaşanan bir şey olmayıp, bunun kökleri tâ Hz. Âdem zamanına ve onun iki oğlu içinde vuku bulan menfur cinâyete kadar uzanır. Bu cinâyet, haksız yere bireylerin canına kıymayı göze alan tüm zâlimler için son derece caydırıcı irşat ve ikazlar taşımaktadır Mâide Suresi tefsiri için tıklayınız… Kaynak Ömer Çelik Tefsiri Mâide Suresi 24. ayetinin meal karşı karşıya geldirması ve diğer ayetler için tıklayınız… Kaynak De ki Pis olanın çokluğu hoşunuza gitse bile, pis ile temiz bir olmaz. Ey Peygamberlerin en MükemmeliDe ki Ey şaşkın, pis ile temiz bir değildir, pis olanın çokluğu hoşuna gitse bile. Yani amellerin iyilği ve kötülüğü hususunda az olmasında ya da çok olmasında ibret alınacak bir şey yoktur, iyi ile kötü mukayese akıl sahipleri, Allah’tan korkunuz, inşallah kurtulursunuz Maide Süresi 100.Ey işlerin özüne bakanlar, Allah’tan gerektiği gibi korkunuz. Umulur ki yaptıklarınızı en güzel biçimde ve samimiyetle yaparsanız ve Allah’ın katından bir kazanç elde edersiniz. Mâide Sûresi 24-26. Ayet Tefsiri Hakkında Konusu Nuzül Fazileti Mâide Sûresi Hakkında Mâide sûresi 120 âyettir. Medine’de inmiştir. Sûre ismini, içinde “yemekli sofra” mânasındaki اَلْمَائِدَةُ mâide kelimesinin geçtiği 112. ayetten almaktadır. Esasında bu sûre İslâm nimetinin ikram edildiği ilâhî bir sofradır. Ayrıca bu sûreye, birinci âyetinde akidlerin yerine getirilmesi emredildiği için “Ukûd”, okuyanları azap meleklerinin elinden kurtaracağı için اَلْمُنْقِذَةُ Münkıze, ve dinî hükümler çeşitli âyetlere serpiştirildiği için اَلْمُبَعْثِرَةُ Mubasire adları da verilmiştir. Bu sûre Hudeybiye anlaşmasından sonra, Hicret’in 6. senesinde veya 7. senesinin başlarında vahyolunmuştur. Mushaf tertîbine göre 5, nüzûl sırasına göre 110. sûredir. Mâide Sûresi Konusu Sûrede özetle şu mevzular ele alınmaktadır › Müslümanların dinî, içtimaî, iktisadî ve siyasî hayatlarını tanzim eden düzenlemelere yer verilir. Bu bağlamda akitlerin yerine getirilmesi, Allah’ın hacla ve bunun dışındaki hususlarla ilgili koymuş olduğu dinî nişânelere saygı duyulması, Kâbe’ye gelen hacılara karşı girişilecek her türlü müdahalenin yasaklanması sözkonusu edilir. Haram ve helâl olan yiyeceklerle alakalı kesin hükümler konur. Bu hususta İslâm’dan önce mevcut olan yanlış telakki ve uygulamalar kaldırılır. Ehl-i kitabın kestiklerini yeme ve iffetli hür kadınlarıyla evlenme izni verilir. Abdest, gusül ve teyemmümle ilgili hükümler; isyan, toplumun huzurunu bozma, hırsızlık ve kısası gerektiren hususlarla ilgili cezalar bildirilir. İçki içmek, kumar oynamak, putlara tapmak, fal oklarıyla iş yapmak tamamen yasaklanır. Yemin kefareti açıklanır ve şâhitlikle alakalı yeni hükümlere yer verilir. › Hâkim duruma geçen müslümanlar, iktidarın kendilerini bozması tehlikesine karşı ikaz edilip, adâlete bağlı kalmaları, kendilerinden önce geçen kitap ehlinin hatalarına düşmemeleri, onları dost ve sırdaş edinmemeleri konusunda tekrar tekrar uyarılır. Bunu başarabilmek için de Allah ve Rasûlü’nün öğrettiklerini, emir ve yasaklarını titizlikle gözetmeleri emredilir. › Yahudiler, ısrarla sürdürdükleri yanlış tavırlarına karşı ikaz edilir ve sırat-ı müstakim olan İslâm yoluna tabi olmaya çağrılır. Hz. Âdem’in iki oğlunun kıssası bağlamında Hz. Peygamber Efendimiz ve ashâbı hakkında öldürme planlarından vazgeçilmesi ve Allah katında insanın hayatının ehemmiyeti hususuna özel bir vurgu yapılır. Aynı şekilde Hıristiyanların da içine düştükleri yanlış inançlar açıkça belirtilerek, onlara da Allah Resûlü rehberliğini kabul etmeleri konusunda uyarıda bulunulur. İşin ciddiyetini göstermek üzere de kıyamet gününde peygamberlerin bile zor anlar yaşayacağı ilâhî hesaptan bir tablo arzedilir. Netice olarak bütün insanlar göklerin, yerin ve her şeyin sahibi olan Allah’a kulluğa davet edilir. Mâide Sûresi Nuzül Sebebi Mushaftaki sıralamada 5., iniş sırasına göre 112. sûredir. Fetih sûresinden sonra, Tevbe’den önce Medine’de nâzil olmuştur. Medine döneminde bir defada indiğine ve son inen sûrelerden olduğuna dair rivayetler bulunmakla birlikte Tirmizî, “Tefsîr”, 6/20; Müsned, II, 176; VI, 455; Hâkim, Müstedrek, II, 311, bu rivayetlerin gerek sûrenin ihtiva ettiği konulara gerekse sûre içindeki âyetlerin iniş sebebiyle ilgili bilgilere uygun düşmediğini savunan Ateş’e göre sûre, Medine döneminde uzun bir zaman dilimi içerisinde peyderpey inmiş, ancak Hz. Peygamber’in hayatının sonlarında tertip edilmiş olması sebebiyle tamamının bir defada indiği sanılarak bu rivayetler ortaya çıkmıştır II, 448. Gösterilen gerekçeler incelendiğinde bu görüşün daha isabetli olduğu anlaşılmaktadır. Mâide Sûresi Fazileti Görüldüğü üzere Mâide sûresi müslümanların dinî, içtimaî, iktisadî ve siyasî hayatlarını tanzim eden pek çok düzenlemelere yer veren mühim sûrelerden biridir. Bu açıdan büyük bir fazilete sahiptir. Hz. Aişe “Mâide sûresi nüzûl bakımından son inen sûrelerdendir. Şu halde onda bulduğunuz helâlleri helâl, haramları da haram tutunuz” Ahmed b. Hanbel, Müsned, VI, 188 demektedir. Abdullah b. Amr b. Âs ise “Nebi bine­ği üzerinde iken ona Mâide sûresi indi. Binek taşıyamadı, bunun üzerine Efendimiz bineğinden indi” Ahmed b. Hanbel, Müsned, II, 176 diyerek sûrenin önemini ve dindeki ağırlığını vurgular. قَالُوا يَا مُوسٰٓى اِنَّا لَنْ نَدْخُلَهَٓا اَبَدًا مَا دَامُوا ف۪يهَا فَاذْهَبْ اَنْتَ وَرَبُّكَ فَقَاتِلَٓا اِنَّا هٰهُنَا قَاعِدُونَ ﴿٢٤﴾ قَالَ رَبِّ اِنّ۪ي لَٓا اَمْلِكُ اِلَّا نَفْس۪ي وَاَخ۪ي فَافْرُقْ بَيْنَنَا وَبَيْنَ الْقَوْمِ الْفَاسِق۪ينَ ﴿٢٥﴾ قَالَ فَاِنَّهَا مُحَرَّمَةٌ عَلَيْهِمْ اَرْبَع۪ينَ سَنَةًۚ يَت۪يهُونَ فِي الْاَرْضِ فَلَا تَأْسَ عَلَى الْقَوْمِ الْفَاسِق۪ينَ۟ ﴿٢٦﴾ Karşılaştır 24 “Ey Mûsâ! Onlar orada bulundukları sürece biz oraya asla girmeyeceğiz. Haydi, sen ve Rabbin birlikte gidip savaşın; biz işte burada oturuyoruz” dediler. Karşılaştır 25 Mûsâ Allah’a şöyle yalvardı “Rabbim! Benim kendimden ve kardeşimden başka hiç kimseye sözüm geçmiyor. Artık bizimle şu yoldan çıkmış âsi kavmin arasında sen hükmünü ver!” Karşılaştır 26 Allah buyurdu ki “O mukaddes ülke bundan böyle onlara kırk yıl yasaklanmıştır. Bu süre içinde bulundukları yerde şaşkın şaşkın dolaşıp dursunlar. Sen, yoldan çıkmış o âsî kimseler için hiç gam çekme!” TEFSİR İsrâiloğuları, bu inanmış iki adamın teşvik ve gayretlendirmelerine aldırış etmeksizin ilk sözlerinde ısrar etmişler, zorbalar kendi topraklarında bulundukları müddetçe asla Arz-ı Mukaddes’e girmeyeceklerini söylemişlerdir. Üstelik daha da ileri giderek küstahça Hz. Mûsâ’ya “Haydi, sen ve Rabbin birlikte gidip savaşın; biz işte burada oturuyoruz” Mâide 5/24 demişlerdir. Bu sözleriyle, Allah’ı ve peygamberini hakir görmek, alaya almak ve onlara aldırış etmediklerini göstermek istemişlerdir. Kavminin mukaddes arza girmemek üzere direnmesi karşısında yapılacak hiçbir şeyin kalmadığını gören Hz. Mûsâ, ilâhî rahmet ve yardımı celbedici kalbî bir rikkatle, üzüntü ve hüzün içerisinde Allah Teâlâ’ya yalvarmış; “Rabbim! Benim kendimden ve kardeşimden başka hiç kimseye sözüm geçmiyor. Artık bizimle şu yoldan çıkmış âsî kavmin arasında sen hükmünü ver!” Mâide 5/25 niyazında bulunmuştur. Kavminin isyanından dolayı dünyada başlarına bir musibetin gelmesinden korkan Hz. Mûsâ, böyle bir yakarışta bulunarak herkese lâyık olduğu cezanın verilmesini, isyankâr kavminin ateşine kendisini de yakmamasını Allah’tan istemiştir. Cenâb-ı Hak da, şahsiyetleri erozyona uğramış bu neslin böyle fütuhat gibi şerefli bir vazifeye lâyık olmadıklarını bil­direrek onların bu mukaddes yere girmekten kırk sene mahrum bırakıldıklarını, bu süre zarfında çölde dar bir alanda şaşkın şaşkın dolaşacaklarını haber vermiştir. Son olarak da Hz. Mûsâ’ya, yoldan çıkmış fâsık bir toplum için fazla üzülmeye gerek olmadığını Allah’a ve peygambere isyan hastalığı ilk defa İsrâiloğullarında ortaya çıkan bir şey olmayıp, bunun kökleri tâ Hz. Âdem zamanına ve onun iki oğlu arasında vuku bulan menfur cinâyete kadar uzanır. Bu cinâyet, haksız yere insanların canına kıymayı göze alan tüm zâlimler için son derece caydırıcı irşat ve ikazlar taşımaktadır Kaynak Ömer Çelik Tefsiri Mâide Sûresi 44. Ayet Tefsiri Hakkında Konusu Nuzül Fazileti Mâide Sûresi Hakkında Mâide sûresi 120 âyettir. Medine’de inmiştir. Sûre ismini, içinde “yemekli sofra” mânasındaki اَلْمَائِدَةُ mâide kelimesinin geçtiği 112. ayetten almaktadır. Esasında bu sûre İslâm nimetinin ikram edildiği ilâhî bir sofradır. Ayrıca bu sûreye, birinci âyetinde akidlerin yerine getirilmesi emredildiği için “Ukûd”, okuyanları azap meleklerinin elinden kurtaracağı için اَلْمُنْقِذَةُ Münkıze, ve dinî hükümler çeşitli âyetlere serpiştirildiği için اَلْمُبَعْثِرَةُ Mubasire adları da verilmiştir. Bu sûre Hudeybiye anlaşmasından sonra, Hicret’in 6. senesinde veya 7. senesinin başlarında vahyolunmuştur. Mushaf tertîbine göre 5, nüzûl sırasına göre 110. sûredir. Mâide Sûresi Konusu Sûrede özetle şu mevzular ele alınmaktadır › Müslümanların dinî, içtimaî, iktisadî ve siyasî hayatlarını tanzim eden düzenlemelere yer verilir. Bu bağlamda akitlerin yerine getirilmesi, Allah’ın hacla ve bunun dışındaki hususlarla ilgili koymuş olduğu dinî nişânelere saygı duyulması, Kâbe’ye gelen hacılara karşı girişilecek her türlü müdahalenin yasaklanması sözkonusu edilir. Haram ve helâl olan yiyeceklerle alakalı kesin hükümler konur. Bu hususta İslâm’dan önce mevcut olan yanlış telakki ve uygulamalar kaldırılır. Ehl-i kitabın kestiklerini yeme ve iffetli hür kadınlarıyla evlenme izni verilir. Abdest, gusül ve teyemmümle ilgili hükümler; isyan, toplumun huzurunu bozma, hırsızlık ve kısası gerektiren hususlarla ilgili cezalar bildirilir. İçki içmek, kumar oynamak, putlara tapmak, fal oklarıyla iş yapmak tamamen yasaklanır. Yemin kefareti açıklanır ve şâhitlikle alakalı yeni hükümlere yer verilir. › Hâkim duruma geçen müslümanlar, iktidarın kendilerini bozması tehlikesine karşı ikaz edilip, adâlete bağlı kalmaları, kendilerinden önce geçen kitap ehlinin hatalarına düşmemeleri, onları dost ve sırdaş edinmemeleri konusunda tekrar tekrar uyarılır. Bunu başarabilmek için de Allah ve Rasûlü’nün öğrettiklerini, emir ve yasaklarını titizlikle gözetmeleri emredilir. › Yahudiler, ısrarla sürdürdükleri yanlış tavırlarına karşı ikaz edilir ve sırat-ı müstakim olan İslâm yoluna tabi olmaya çağrılır. Hz. Âdem’in iki oğlunun kıssası bağlamında Hz. Peygamber Efendimiz ve ashâbı hakkında öldürme planlarından vazgeçilmesi ve Allah katında insanın hayatının ehemmiyeti hususuna özel bir vurgu yapılır. Aynı şekilde Hıristiyanların da içine düştükleri yanlış inançlar açıkça belirtilerek, onlara da Allah Resûlü rehberliğini kabul etmeleri konusunda uyarıda bulunulur. İşin ciddiyetini göstermek üzere de kıyamet gününde peygamberlerin bile zor anlar yaşayacağı ilâhî hesaptan bir tablo arzedilir. Netice olarak bütün insanlar göklerin, yerin ve her şeyin sahibi olan Allah’a kulluğa davet edilir. Mâide Sûresi Nuzül Sebebi Mushaftaki sıralamada 5., iniş sırasına göre 112. sûredir. Fetih sûresinden sonra, Tevbe’den önce Medine’de nâzil olmuştur. Medine döneminde bir defada indiğine ve son inen sûrelerden olduğuna dair rivayetler bulunmakla birlikte Tirmizî, “Tefsîr”, 6/20; Müsned, II, 176; VI, 455; Hâkim, Müstedrek, II, 311, bu rivayetlerin gerek sûrenin ihtiva ettiği konulara gerekse sûre içindeki âyetlerin iniş sebebiyle ilgili bilgilere uygun düşmediğini savunan Ateş’e göre sûre, Medine döneminde uzun bir zaman dilimi içerisinde peyderpey inmiş, ancak Hz. Peygamber’in hayatının sonlarında tertip edilmiş olması sebebiyle tamamının bir defada indiği sanılarak bu rivayetler ortaya çıkmıştır II, 448. Gösterilen gerekçeler incelendiğinde bu görüşün daha isabetli olduğu anlaşılmaktadır. Mâide Sûresi Fazileti Görüldüğü üzere Mâide sûresi müslümanların dinî, içtimaî, iktisadî ve siyasî hayatlarını tanzim eden pek çok düzenlemelere yer veren mühim sûrelerden biridir. Bu açıdan büyük bir fazilete sahiptir. Hz. Aişe “Mâide sûresi nüzûl bakımından son inen sûrelerdendir. Şu halde onda bulduğunuz helâlleri helâl, haramları da haram tutunuz” Ahmed b. Hanbel, Müsned, VI, 188 demektedir. Abdullah b. Amr b. Âs ise “Nebi bine­ği üzerinde iken ona Mâide sûresi indi. Binek taşıyamadı, bunun üzerine Efendimiz bineğinden indi” Ahmed b. Hanbel, Müsned, II, 176 diyerek sûrenin önemini ve dindeki ağırlığını vurgular. اِنَّٓا اَنْزَلْنَا التَّوْرٰيةَ ف۪يهَا هُدًى وَنُورٌۚ يَحْكُمُ بِهَا النَّبِيُّونَ الَّذ۪ينَ اَسْلَمُوا لِلَّذ۪ينَ هَادُوا وَالرَّبَّانِيُّونَ وَالْاَحْبَارُ بِمَا اسْتُحْفِظُوا مِنْ كِتَابِ اللّٰهِ وَكَانُوا عَلَيْهِ شُهَدَٓاءَۚ فَلَا تَخْشَوُا النَّاسَ وَاخْشَوْنِ وَلَا تَشْتَرُوا بِاٰيَات۪ي ثَمَنًا قَل۪يلًاۜ وَمَنْ لَمْ يَحْكُمْ بِمَٓا اَنْزَلَ اللّٰهُ فَاُو۬لٰٓئِكَ هُمُ الْكَافِرُونَ ﴿٤٤﴾ Karşılaştır 44 İçinde doğru yolu gösteren ve gerçekleri aydınlatan âyetler bulunan Tevrat’ı şüphesiz biz indirdik. Allah’a teslim olmuş peygamberler, müçtehitler ve diğer âlimler yahudilere ait dâvalarda onunla hüküm verirlerdi. Çünkü hepsi de Allah’ın kitâbını korumakla vazîfelendirilmişlerdi ve onun hak kitap olduğuna şâhit idiler. Öyleyse siz insanlardan korkmayın da yalnız benden korkun. Âyetlerimi azıcık bir dünya menfaati karşılığında satmayın! Kim Allah’ın indirdiği ile hükmetmezse, işte onlar kâfirlerin tâ kendileridir. TEFSİR Tevrât, Hz. Mûsâ’ya indirilen Allah kelâmıdır. Geçerli olduğu süre içerisinde insanları doğru yola çağıran ve onların yollarını aydınlatan bir rehber kitaptır. Hz. Mûsâ ve Hz. Hârûn’dan başlayarak, Hz. İsa dâhil olmak üzere bütün peygamberler, yahudiler arasındaki meselelerin çözümünde onunla hükmetmişlerdir. Peygamberimiz Hz. Muhammed de, bu surenin 41-43. âyetlerinde geçtiği üzere yahudiler arasında Tevrat’la hükmetmiştir. Dolayısıyla bahsedilen peygamberlere, Peygamberimiz de dâhildir. Peygamberlerden başka yahudilerin اَلرَّبَّانِيُّونَ rabbaniyyûn denilen “dini ilimlerle, hususiyle Tevrat’la meşgul olan, insanlara doğru bilgi ve inancı öğreten, kendilerini Allah’a adamış müçtehid âlimleri, fakihleri” ve yine اَلْاَحْبَارُ ahbâr denilen ve bizdeki müftüler mukâbilinde olan “dini ilimleri bilen ve öğreten din âlimleri” de Tevrat’la hükmetmişlerdir. Bunlar aynı zamanda Allah’ın kitabını tahrif edilmekten ve değiştirilmekten korumakla vazifeli olmuşlar, onun doğruluğuna şâhitlik yapmışlar ve üzerinde gözcü olmuşlardır. Allah’ın kitabını korumak ise› Onun tahrif ve tebdil edilmesini, değiştirilmesini, yanlış an­laşılmasını, belli kaidelere bağlı kalmadan tefsir edilmesini önlemekle;› Metnini yazmak ve ezberlemekle,› Mânasını ve hükmünü öğrenmekle,› Emir ve nehiyleri istikâmetinde amel etmekle ve› Onu başkalarına öğret­mekle olur. Bunları başarabilmek için bir takım zorlukları göğüslemek, Allah’tan başka kimseden korkmamak ve dünyevi menfaatler karşısında eğilmemek, Allah’ın hükmünü her şeyin fevkinde görmek ve bundan sonraki 45 ve 47. âyetlerde Allah’ın indirdiği hükümlerle hükmetmeyenler sırasıyla “kâfirler”, “zâlimler” ve “fâsıklar” olarak vasıflandırılmışlardırKâfirler, Allah’ın hükümlerini inkâr ettikleri, kabul etmedikleri veya hafife aldıkları için onunla hükmetmeyenlerdir. Zâlimler, Allah’ın hükümlerine inandıkları halde onunla hükmetmeyenlerdir. Çünkü Allah’ın hükmü adâleti, onun zıddı zulmü temsil eder ve onunla hük­metmeyenler de zâlim olur. Fâsıklar, Allah’ın indirdiğiyle hükmetmemek suretiyle O’nun emrinden çıkanlardır. Görüldüğü üzere küfür, zulüm ve fısk, ilâhî hükmü çiğnemenin birer neticesidir. İlahi hükmün tatbik edilmediği yerlerde bu üç günahtan birinden veya hepsinden kaçınmak mümkün değildir. Değişen, işin keyfiyetine ve reddedişin boyutuna göre suçun cinsidir. Her ne kadar 44 ve 45. âyetler yahudiler, 47 âyet hıristiyanlar hakkında inmiş olsa da, beyân ettikleri bu hükümler bütün insanları şümûlüne alan umûmî yer alan, Kur’ân-ı Kerîm’in de onaylayıp aldığı hükümlerden biri şudur Kaynak Ömer Çelik Tefsiri

maide suresi 24 ayet tefsiri